Start
UROCZYSTOŚĆ CHRYSTUSA KRÓLA PDF Drukuj
Wpisany przez Redaktor   
niedziela, 23 listopada 2014 20:10

W ostatnich godzinach życia Chrystus powiedział: "Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu" (J 18, 37). Za kilka godzin umierał na krzyżu jak przestępca, a nad głową miał "winę" wypisaną w trzech językach: "To jest król..." . Ci, co stali pod krzyżem wyśmiewali się z tego tytułu. Tymczasem całe życie Jezusa od kołyski, stajenki aż po śmierć znaczone było tajemnicą godności królewskiej. Narodził się w Betlejem. Przybyli do Niego uczeni mędrcy, chodzący w glorii królów. Jako królowi, złożyli Mu dary. A kiedy schodził ze świata, też miał koronę na głowie, ale ta była koroną boleści, udręczenia, męki. Nawet ostatni fizyczny ślad przybity do krzyża - zawiera tę tajemnicę wyrażoną w słowach zapisanych na polecenie Piłata: "Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski" .

W Uroczystość Chrystusa Króla obchodzili swoje święto członkowie Akcji Katolickiej. O godz. 8.30 została odprawiona Msza św. w intencji członków Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej w Stegnie. Wszystkim członkom Akcji Katolickiej życzymy wielu łask Bożych w podejmowaniu i realizacji działań na rzecz wspólnoty Kościoła, a dzięki temu umocnienia relacji z żywym Bogiem.



Poniżej zamieszczony jest list Biskupa Elbląskiego Jacka Jezierskiego do duchowieństwa i wiernych na Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.

Co roku obchodzimy uroczystość Chrystusa Króla. Warto raz jeszcze zastanowić się nad tym, co zawiera się w określeniu Chrystus Król czy też Chrystus Król Wszechświata. O jakiego też typu królestwo chodzi? Czy Chrystus jest Panem historii czy tylko wieczności?

Stary Testament nazywa Boga stwórcą, władcą historii, sędzią wszystkich rzeczy, a także królem. A właściwie Królem królów ? co ukazuje absolutną Bożą zwierzchność i potęgę.

Chrześcijanie przenoszą obraz króla również na Syna Bożego, na Jezusa Chrystusa. On uczył, że królestwo Boże jest w nas, w Jego uczniach. Z drugiej strony, kazał prosić Boga o nadejście tego królestwa: ?Przyjdź królestwo Twoje?.

Chrześcijańscy władcy uważali się często za Bożych wysłanników w świecie. W wiekach średnich namaszczano ich olejem pobłogosławionym w chwili koronacji. Dlatego też nazywano monarchów pomazańcami Bożymi i darzono szczególnym szacunkiem. Od Wielkiej Rewolucji Francuskiej zaczął się zmierzch monarchii i instytucji króla. Kształtowały się nowe formy władzy politycznej, nowe typy ustrojowe, już bez króla, albo z królem lub królową, pozbawionymi realnej władzy.

Jezus przesłuchiwany przez rzymskiego urzędnika Piłata twierdził, że jest królem na innej płaszczyźnie niż władca imperium rzymskiego. Dodał również, że Jego Królestwo nią jest z tego świata. Znaczy to, że nie posiada typowych instytucji dla państwa: wojska, policji itd.

W wiekach średnich powstało państwo kościelne, którego władcą był papież. Przestało ono istnieć, gdyż w Italii doszło do buntu przeciw kościelnemu władcy. Śladem po państwie kościelnym jest państwo watykańskie, a właściwie państewko watykańskie.

Od czasów Napoleona odróżnia się wyraźnie państwo od Kościoła, społeczność świecką od społeczności wyznaniowej, instytucję państwa od Kościołów chrześcijańskich. W epoce oświecenia rozpoczął się proces laicyzacji społeczeństw, życia państwowego i publicznego. Polega on na erozji chrześcijaństwa. Ten proces postępuje.

Obecnie symbole religijne, takie jak krzyż, są rugowane z przestrzeni publicznej. Wielowiekowa obecność myśli chrześcijańskiej w życiu społecznym i w tworzeniu prawa jest traktowana podejrzliwie, jako antywolnościowa i nieaktualna. Dlatego chrześcijanie muszą na nowo podejmować trud uzasadniania sensu swojej obecności w życiu społeczeństw i organizacji międzynarodowych.

W 1925 roku papież Pius XI ustanowił święto Chrystusa Króla. Pragnął w ten sposób powstrzymać postępujące procesy emancypacji państw i społeczeństw spod wpływu Kościoła. Ukazywał prawo chrześcijan do czynnej i aktywnej obecności w sferze publicznej oraz państwowej. Chodziło tu o partie chrześcijańskie, a także o Akcję Katolicką, organizację świeckich działających z mandatu hierarchii.

Sobór Watykański II potwierdził prawo świeckich do zrzeszania się i do tworzenia partii oraz do zakładania związków zawodowych o inspiracjach chrześcijańskich. Wskazał jednak, że działalność chrześcijan świeckich w świecie może posiadać różne formy i realizować różne programy. Dlatego też nie dokonuje się ona w imieniu instytucji Kościoła, ale na odpowiedzialność konkretnych osób.

Sobór Watykański II zachęcał do nasycenia wszystkich sfer życia ludzkiego wartościami, które przynosi Ewangelia. Zadanie chrześcijan w życiu publicznym charakteryzował podobnie do starożytnego Listu do Diogneta, którego autor pisał: Czym dusza w ciele, tym chrześcijanie w świecie.

Bł. Papież Paweł VI zmodyfikował w 1969 roku tytuł święta Chrystusa Króla, które obecnie nazywa się Uroczystością Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.

Istotą czci dla Chrystusa Króla jest rozpoznanie i uznanie Jego autorytetu. Jest dobrowolne uznanie Jego władzy nad naszym życiem. On jest jego Panem, Władcą i Królem. Uznanie Jezusa za Króla wiąże się też z uznaniem przynależności do Niego. Prowadzi do odkrycia, że pragnę podjąć trud wpływania na kształt rzeczywistości osobistej i społecznej według wskazań Ewangelii. Królestwo Boże jest ideałem i kresem tej drogi. Uznać Jezusa za Króla, to dokonać życiowego wyboru, aby odtąd być do Jego dyspozycji, na Jego służbie. Nie wymaga to rezygnacji z posiadania własnej rodziny, pracy zawodowej, twórczości i aktywności społecznej. Uznać Jezusa za Króla, to szukać, również myślących podobnie i z nimi współpracować dla odnawiania oblicza ziemi.

Często używa się określenia ?intronizacja?. Intronizować to wprowadzić na tron, osadzić na tronie. Akt intronizacji Jezusa Chrystusa Króla, to usytuowanie Go w centrum własnego życia, to także staranie podjęte z innymi, by Ewangelia przenikała i kształtowała życie społeczne oraz publiczne.



Elbląg, dnia 19 listopada 2014 roku.



+ Jacek Jezierski

Biskup Elbląski

 

 

Poprawiony: niedziela, 23 listopada 2014 20:50